Odcinek 1:

Dedykacja: Dla ANA!!!

    Niemiłosierny dźwięk budzika, bezlitośnie wyrwał mnie ze snu. Miałam ochotę chwycić go i wyrzucić przez okno- wprost na piaszczystą plażę. Podniosłam rękę i po chwili natarczywy dźwięk ustał, a ja mogłam ponownie zakryć się kołdrą.
- Jak ja nienawidzę szkoły- mruknęłam do siebie sięgając po telefon. Nikt z samego rana do mnie nie pisał, każdy wiedział, że jestem wtedy lekko nieprzytomna. Z westchnięciem podniosłam się z łóżka i wcisnęłam w znienawidzony mundurek szkolny. Po zakończeniu roku, spalę go, przysięgam.
      Zbiegłam do kuchni, gdzie była już moja mama. Wydawała się lekko zdenerwowana.
- Mamo, wszystko OK?- zapytałam. Troszeczkę się zaniepokoiłam.
- Tak, tak...- powiedziała, ale wyraźnie widziałam jak się zmieszała. Wolałam nie pytać, jak będzie chciała- sama mi powie. Chwyciłam do ręki jabłko i nagryzłam je. Nigdy nie jadam śniadań, tylko jakieś owoce, ewentualnie jogurty. Dzięki temu mogłam dłużej pospać.
     Z jabłkiem w ustach stanęłam przed lustrem i związałam włosy w warkocza. Spojrzałam na siebie i delikatnie się uśmiechnęłam. Miałam to szczęście, że w każdej sytuacji wyglądałam fenomenalnie. Chwyciłam torbę i po soczystym buziaku od mamy, wybiegłam przed dom.
     Mieszkam na Karaibach, dokładnie w małej miejscowości Willemstad. Za małej, jak dla mnie. Codziennie do szkoły jeździłam z moim chłopakiem Seanem i najlepszą przyjaciółką- Arią samochodem, który należał do ojca Seana. Szkoła znajdowała się w sąsiedniej miejscowości i czasami był problem z dojazdem, dlatego nasze kochane high school uznało, że po uczniów przyjeżdżać będzie autobus, który zawsze się spóźniał. Jeździłam nim, gdy Sean był chory, czyli tylko raz. Całe szczęście.
     Wybiegłam na ulicę i w oczy od razu rzucił mi się wielki, srebrny i luksusowy kabriolet. Podeszłam do niego i przywitałam się z moją przyjaciółką, która zawzięcie szukała czegoś w internecie. Opadłam na siedzenie obok kierowcy i poczułam jak chwytają mnie wielkie i umięśnione dłonie.
- A ze mną się nie przywitasz?- jego szept wywoływał u mnie ciarki. Odwróciłam się przodem do niego i zarzuciłam ręce na szyję. Chwilę później nasze usta złączyły się w długim i namiętnym pocałunku.
- Ej, dobra... Ludzie bo się spóźnimy!!!- z tyłu dobiegł mnie głos Arii- Błagam, mam lekcje z Barbadoską, a już wystarczająco jej podpadłam w tym miesiącu.- mruknęła.
      Niechętnie oderwałam się od chłopaka i po paru sekundach już pędziliśmy autostradą. Uwielbiałam jak wiatr owiewał mi twarz...
      Po 10 minutach byliśmy wreszcie pod naszą nieszczęsną szkołą. Jak na grzecznych uczniów przystało przyjechaliśmy parę minut przed dzwonkiem, a możecie być pewni- ja taka grzeczna nie jestem. Objęłam Seana i we trójkę ruszyliśmy do budynku. Spoglądało na nas kilkoro uczniów. Jak przystało na najpopularniejsze osoby w szkole, nie zwracaliśmy na to uwagi. I tak wiedzieliśmy, że każdy nam zazdrościł. Mnie: wyglądu, głosu i chłopaka, a Arii i wyglądu i talentu pływackiego. Sam Sean był obiektem westchnień połowy szkoły. Druga połowa, czyli ta męska, część podkochiwała się w mojej przyjaciółce. Ze mną dali sobie spokój, po incydencie z jednym gościem, który się do mnie przystawiał. Sean wściekł się i... no... wiadomo co zrobił.
- Nie uwierzycie co przeczytałam na naszej stronie!- zawołała blondynka, gdy tylko znaleźliśmy się w szkole.
- Kolejny turniej pływacki?- zapytałam zerkając na nią. Zaprzeczyła głową.
- Ed Schon nie jest już prawiczkiem?- zażartował chłopak. Cicho się zaśmiałam. Cała szkoła wiedziała, że napastnik szkolnej drużyny futbolowej  czeka na ''tę jedyną '' więc wykluczył przypadkowe pójście do łóżka z kim popadnie. Przy okazji Ed jest najlepszym przyjacielem Seana i z przymrożeniem oka znosi zaczepki kumpla.
- Nie!- powiedziała i stanęła naprzeciwko nas.- DSDS przyjeżdża do nas na 10 dni!!!- radośnie pisnęła.
      No tak. Gwoli ścisłości: Aria uwielbia talent show, więc gdy ktoś jej powiedział kiedyś o niemieckim Idolu, obejrzała wszystkie jego sezony, a możecie być pewni, tego jest dużo! Więc stała się ich tak jakby fanką i mogłaby godzinami opowiadać nam o wszystkich kandydatach, którzy tam byli.  Jak mniemam DSDS przyjeżdża do nas na kolejny etap konkursu. Super. Jakieś gwiazdeczki będą się bawić na MOIM terenie.
- I o to tyle radochy?- zapytałam otwierając szafkę.- O konkurs?
- Żebyś wiedziała. Zobaczę Dietera!- pisnęła mi prosto w ucho.Skrzywiłam się i delikatnie się od niej odsunęłam. Co jak co, ale słuch wolę mieć cały. Aria już otwierała usta, by podzielić się z nami kolejnymi szczegółami, ale na szczęście wybawił nas dzwonek.
- Coś mówiłaś, że podpadłaś Barbadosce...- delikatnie zasugerowałam, a dziewczyna w mig się rozpłynęła. - No i... Jesteśmy sami- powiedziałam do chłopaka i delikatnie go pocałowałam. Zaśmiał się i pogładził mnie po włosach.
- Mam sprawdzian z historii- szepnął mi do ucha i odszedł. Pokręciłam głową i skierowałam się do klasy.

*********

        Po paru godzinach mogłam nareszcie wrócić do domu. Swoją drogą, komu potrzebne są szkoły? Tylko marnują czas... i robią z naszych mózgów jakieś gąbki. To dlatego jest tyle półgłówków... No więc wracając do tematu: wróciłam do domu i pierwsze co zrobiłam to zrzuciłam z siebie ten przeklęty mundurek. Dacie wiarę, że muszę nosić to granatowe coś, co nie przypomina spódnicy nawet w najmniejszym stopniu i coś podobnego do bluzki? Co ja im takiego zrobiłam, że tak mnie karzą?!

        Mamy oczywiście nie było. O tej porze była parę domów dalej i uczyła dzieci niemieckiego. Ja na szczęście tę wiedzę wyssałam wraz z mlekiem matki, więc... nie miałam z nią żadnych problemów. 

        Chwyciłam pilot do telewizora i włączyłam wiadomości regionalne. Miałam nadzieję, że powiedzą coś o tym całym DSDS. Trzeba pokazać tym ludziom, że tutaj też jest ktoś kto zna się na muzyce. 

- ... by nagrać kolejny etap zmagań konkursowiczów- mówiła jakaś kobieta. Chyba... nasza wójt.- DSDS przyjadą już jutro i mam nadzieję, że zostaną bardzo dobrze przyjęci przez naszych mieszkańców....

- Jasne- mruknęłam do siebie.- Już lecę i całuję ich po stopach, bo przyjechali do naszego miasteczka.

-... jak i przez naszą miejscową gwiazdę muzyki Taylor Shay. Mam nadzieję, że wystąpi dla naszych gości w klubie...

        Wpatrywałam się w ekran przed sobą. Że niby mam dla nich zaśpiewać?! Z jakiej racji?! NIE MA MOWY!!! Nie będę śpiewać dla jakiś... mieszczuchów.

         Wściekła wstałam z kanapy i ruszyłam w stronę drzwi. Tam zatrzymała mnie mama.

-Tay? Co się dzieje?- zapytała łapiąc mnie za ramię. Spojrzałam na nią. Jej oczy były... smutne.

- To, że nasza kochana wójt oczekuje, że zaśpiewam dla tych co przyjeżdżają z DSDS....- powiedziałam i zrobiłam nachmurzoną minę- Jak ona może coś takiego ode mnie oczekiwać? Nawet nie przyszła i mi nie powiedziała...

         Mama spojrzała na mnie i weszła do salonu. Niechętnie powędrowałam za nią.

- Kochanie, to ja powiedziałam Ann*, że wystąpisz. Chcę, byś to zrobiła- powiedziała do mnie. Byłam w szoku. Moja własna matka wkopała mnie w ten występ?- Proszę... Zrób to dla mnie- spojrzała na mnie prosząco. Z cichym westchnieniem skinęłam głową. Nie potrafiłam się złościć na mamę. Miałam tylko ją.

- Dlaczego?- zapytałam cicho.

- Dowiesz się w swoim czasie. A teraz idź na próbę.- spojrzała znacząco na zegar. Szybko wybiegłam z domu i po paru sekundach byłam już pod klubem, gdzie występowałam co wieczór. Weszłam do środka i zobaczyłam DJ- Dereka. Pomachał mi, a ja uśmiechnęłam się do niego. Podeszłam do baru i zamówiłam szklankę wody. Musiałam ochłonąć.

- Co dziś zaśpiewasz?- zwrócił się do mnie Derek. Zamyśliłam się. Co by tu zaśpiewać...? Chwilę później do głowy wpadła mi piosenka.

- Rihanna- Umbrella- powiedziałam i się uśmiechnęłam. - Mam nadzieję, że ze mną zaśpiewasz, co?

        Derek uśmiechnął i skinął głową. Chwilę później zaczęliśmy robić próbę...

***************

Odcinek pierwszy! Specjalnie dla Was :D
*- Imię pani wójt